عصر ايران؛ مهرداد خدير- سال 1396 خورشيدي نيز رو به پايان است و تا چشم بر هم زني سالي تازه از راه مي‌ رسد. اين نوشته البته درباب گذر زمان نيست تا در ادامه بياورم: اين قافلۀ عمر عجب مي گذرد...

از اين منظر است كه پايان سال موسم مرور رخدادها و عملكردها هم هست و تا صحبت از دستگاه‌ها مي شود همۀ نگاه‌ها به دولت است و برخي دستگاه‌‌هاي ديگر در ميان اين حجم توجه فراموش يا ناديده انگاشته مي‌شوند.

به عنوان مثال مي‌توان از «مجمع تشخيص مصلحت نظام» گفت كه سالي تقريبا خاموش را پشت سر گذاشت و مهم‌ترين خبري كه در دو ماه گذشته هر دو هفته يك بار درباره جلسات مجمع منتشر مي‌شود اين است كه احمدي نژاد شركت كرده يا نه و بعد از حملات او به رييسان قوه قضاييه و مجلس شوراي اسلامي اين كه برادران لاريجاني حضور يافتند يا نه و حالا غيبت حسن روحاني نيز به اين موضوع ربط داده مي شود.

درست است كه با درگذشت ناگهاني و شوك آور هاشمي رفسنجاني پيش بيني مي شد كه مجمع از تب و تاب بيفتد اما ديگر نه اين قدربه گونه اي كه مهم ترين خبر درباره آن حضور يا غيبت رييس جمهور سابق و موضع ديگران درباره مواضع او خصوصا درباره رييسان قوه قضاييه و مجلس باشد. 

5 ماه اول سال را البته مجمع بي رييس پشت سر گذاشت و شايعات متفاوتي درگرفت. اين كه انتصاب محمود احمدي نژاد بر كانديداتوري او در انتخابات رياست جمهوري تأثير مي‌گذارد يا بحث هاي آيين نامه اي در اين باره كه رياست مجمع به رييس جمهوري بازگردد از اين جمله بودند و روشن بود كه رييس و اعضاي جديد پس از انتخابات رياست جمهوري مشخص خواهند شد و چنين هم شد و اواخر مرداد بود كه با حكم رهبري، رييس و تركيب جديد و تقريبا 50 نفري مجمع را شناختيم.

بعد‌تر و پس از ماجراي «سپنتا نيك نام» انتظار مي‌رفت مجمع تشخيص مصلحت دست كم گره عضويت اين هم وطنِ زرتشتي در شوراي شهر يزد را باز كند اما اين اتفاق هم نيفتاد و حال اگر بخواهيم مهم ترين اخبار مربوط به مجمع تشخيص مصلحت نظام در سال 96 را مرور كنيم نه تصميمات و مصوبات و جلسات كه اين دو فقره است:

احمدي نژاد بود و رييس جمهور و رؤساي دو قوه نبودند و ديگري بيماري و محل اقامت رييس مجمع در خارج از كشور خاصه اين كه تقارن آن با اعتراضات دي ماه مزيد بر علت شد.

اما آيا مجمع تشخيص مصلحت پيش‌ تر در هاشمي رفسنجاني خلاصه مي شده كه نبود او پس از 22 سال، آن را از نفس بيندازد يا حضور محمود احمدي نژاد تا اين اندازه مايۀ ناخرسندي است؟ پس چرا ديگران مي آيند؟

باري مهم ترين خبري كه در سال 96 درباره مجمع تشخيص مخابره شد اين بود: احمدي نژاد بود يا نه و وقتي بود از سران چه كساني بودند و كدام ها نبودند.

ازرييس محترم مجمع نيز به جز مصاحبه‌ اي كلي و يك بارهم توضيح دربارۀ روند بيماري و چرايي اقامت در هانوفر آلمان گفت و گويي شنيده نشد. دست كم انتظار مي رفت كنفرانس خبري برپا كنند و شايد اين نگراني وجود داشت كه پرسش هايي درباره سعيد مرتضوي مطرح شود كه در دوران رياست عاليه ايشان بر دستگاه قضا به دادستاني تهران ارتقا يافت و 6 سال بعد از پروندۀ زهرا كاظمي هم بر مسند بود.

مهم ترين اظهار نظر رييس جديد مجمع البته اين بود كه اين نهاد نقش مجلس سنا را مانند برخي كشورها ايفا كند و چنان كه پيش تر در مقاله اي توضيح دادم با مفهوم مورد نظر رهبر فقيد انقلاب سازگار نيست.

در همين جلسه آخر مهم ترين بحث دربارۀ اين بود كه اسامي متهمان برخي پرونده ها اعلام شود يا نه و دست آخر به كميسيون ارجاع شد و تصميم قطعي نگرفتند.

درست است كه هاشمي رفسنجاني ديگر نيست و جاي خالي او پُر نمي شود اما «مصلحت» يكي از دو تئوري اساسي بنيانگذار فقيد نظام است و قرار بود گره ها را باز كند. 

مگر شوراي عالي استان‌ها در ماجراي «سپنتا نيك‌نام» ياري نخواست؟ پاسخ چه بوده است؟

انتصاب رييس جديد در ماه پنجم سال و بيماري ايشان و فقدان رييس قبل و انتخابات رياست جمهوري البته همه مؤثر بوده و نمي خواهيم كسي يا نهادي را زير سؤال ببريم اما كافي است همين حالا سري به سايت رسمي مجمع بزنيد بينيد مصوبات و تصميمات مطرح است يا اظهار نظرهاي سياسي آن هم محدود به رييس و دبير و به روز هم نمي شود.

اگر به سايت مجمع سر زديد و زندگي نامۀ آقاي احمدي نژاد را هم بخوانيد بد نيست. خصوصا آنجا كه به روزنامه نگاري و آشنايي ايشان به زبان انگليسي و نگارش مقالات متعدد سياسي، اجتماعي، فرهنگي و اقتصادي اشاره شده و به اين بهانه مي توان پرسيد چرا برخي دوست ندارند از او با اين همه اطلاعات و مقالات در مجمع استفاده شود؟

فارغ از هر گونه دليل موجه يا غير موجه اما اين واقعيت قابل انكار نيست كه مجمع تشخيص مصلحت نظام سالي خاموش و كم اثر را پشت سر گذاشت و مهم ترين خبر دربارۀ آن در رسانه ها اين بود كه احمدي نژاد رفت يا نرفت و وقتي احمدي نژاد حاضر بود سران قوا بودند يا نه.