عصر ايران؛ مصطفي داننده- بعد از درگيري‌هاي لفظي رهبران كره شمالي و آمريكا، برخي در ايران از "كيم جونگ اون" حمايت كردند و روش او در برابر آمريكا را ستودند.
در همين رابطه كيهان نوشت: « كره‌شمالي كه به هيچ‌وجه قابل مقايسه با ايران مقتدر و مردم‌سالار نيست در مقابل آمريكا ايستاده و نتيجه ايستادگي را نيز چشيده است.»
بعد از اين دلدادگي عده‌اي در ايران به كره‌شمالي، رهبر اين كشور براي مذاكره با ترامپ اعلام آمادگي كرده و حاضر است با رييس جمهور « مو بور» آمريكا پشت يك ميز بنشيند.
حالا بايد از كساني كه مي‌گفتند ما مثل كره شمالي باشيم پرسيد چه اتفاقي افتاده است كه كيم جونگ اون جوان هم آماده مذاكره شده است.
به زبان ساده مي‌شود گفت رييس كره شمالي دل دلواپسان ايراني را شكست.
اقتدار در عرصه بين الملل كار بسيار پسنديده‌اي است و هيچ كس با آن مخالف نيست. در كنار اين اقتدار اما حتما بايد عقلانيت هم باشد. نمي‌شود هميشه با استراتژي چماق وارد فضاي بين‌الملل شد.
در عرصه جهاني بايد از تمام ظرفيت‌هاي خودمان استفاده كنيم و اجازه ندهيم برخي با تفكر بسته خود، دست و پاي ما را در صحنه بين الملل ببندند.
كره شمالي تنها و تنها بمب اتم دارد و ديگر هيچ! اين كشور كه با ادعاي تفكر « كمونيستي / سوسياليستي» اما با قرائت استالينستي و در قالب ايذئولوژي «جوچه» اداره مي‌شود هيچ چيز ديگري براي عرضه به جهان ندارد.
جوچه‌اي‌ها، نياز به ارتباط با ديگر كشورها و جوامع احساس نمي‌كنند و دور خود را ديوار مي‌كشند.
آنها بمب اتم دارند اما مي‌شود گفت مردمانشان به لحاظ اقتصادي ضعيف و به لحاظ توانمندي‌ها در سطح پايين نسبت به ديگر كشورهاي جهان هستند. اهالي كره شمالي در يك دايره بسته زندگي مي‌كنند و تقريبا هيچ خبري از دنيا ندارند. اطلاعات مردم كره محدود به اطلاعاتي است كه حاكميت در اختيار آنها مي‌گذارد
ايران اما دستاوردهاي مهمي در زمينه‌هاي مختلفي در جهان دارد. در دنياي امروز مردم جهان بسياري از چهره‌هاي فرهنگي و علمي و حتي ورزشي را مي‌شناسند همچنان كه ظريف و روحاني را مي‌شناسند. اين يعني اينكه ايران توانسته است به خوبي مسير خود در جهان را باز كند.
اين درحالي است كه وقتي نام كره شمالي به ميان مي‌آيد، مردم جهان تنها "كيم جونگ اون" و پدر و پدربزرگش را مي‌شناسند. آنهم نه به نيكي بلكه به خودكامگي.
با توجه به شرايط واقعا براي عده‌اي مدينه فاضله ايران كره شمالي است؟
امروز جمهوري اسلامي به واسطه تصميم درست سياستمدارانش و افتخارات ورزشي و هنري‌اش توانسته است، خود را در قامت يك كشور موفق و حامي صلح در جهان معرفي كند.
ايران به واسطه مردمش، سياستمدارانش، هنرمندانش و ورزشكارانش مي‌تواند الگوي بسياري از كشورهاي جهان باشد. به اين دوستان بايد گفت هميشه جواب كلوخ، سنگ نيست. به قول هاينريش بل نويسنده معروف آلماني و برنده جايزه نوبل:
«هنوز هم كه هنوز است
اظهار ادب،
در مقابله با يك فرد بي ادب،
مطمئن ترين، طريقِ تحقير است ...»
